ن : رضا
فروردین
این ماه از فردای نوروز آغاز میگردد و ب عقیده ی ایرانیان باستان ب فروهرها (روح گذشتگان) تعلق دارد.
ب عقیده آنان روزهای آخر اسفند سالگرد آفرینش انسان است و در این زمان انسان از آسمان ب زمین آمده و دارای پیکر مادی گردیده است و در نخستین روز ماه فروردین تمامی فروهرها مانند اولین انسان ک ب زمین آمده ب زمین بازمیگردند .
ازاین رو نام اولین ماه سال از نام فروهر ها گرفته شد.
اردیبهشت ( اش وهیشت )
ازنظر ایرانیان باستان . نگهبان دومین ماه ب "امشاسپند" سپرده شده است. اردیبهشت در جهان مینوی نماینده ی پاکی و تقدیس و قانون ایزدی اورمزد بوده است. نماد او زمینی و نیز آتش بوده و آغاز آن هنگامیست ک گرما در فلات ایران کم کم احساس میشود.
خرداد ( هئوروتات )
سومین ماه سال یادآور یکی دیگر از امشاسپندان است. خرداد نماینده کمال بوده و ب عقیده ایرانیان باستان نگهبان آب بوده است.
تیر ( تیشتریه )
تیر در ایران قدیم یکی از ایزدان و نگهبان باران بوده است. در اوستا دیو خشکی بنام "آپنوس" رقیب تیر دانسته شده است.
تیر درعین حال نام ستاره ای هست ک شعرای یمانی نیز نامیده میشود.درگذشته معتقد براین بودند ک درخشش این ستاره نوید باران میدهد.
امرداد ( امرتات )
امرداد بمعنی بی مرگی . آسیب ندیدنی و جاودانی معنی شده است. در ایران قدیم این امشاسپند را نگاهدارنده ی گیاهان میدانستند
شهریور ( خشروئیریه )
این ماه ب معنی قدرت و فرمانروایی و اقتدار است. ازآنجایی ک فصل برداشت محصول است ازنظر ایرانیان زمان ثروتمندی و اقتدار محسوب میشده است
مهر ( میثر )
مهر . یکی از ایزدان مهم و بزرگ قدیمی ایران بوده است. قدمت آن ب دوران پیش از مهاجرت آریایی ها میرسد.
مهر یا میثر پس از رواج تقویم "مزدیسنا" در ایران در روزگار داریوش کبیر بجای ماه هخامنشی یعنی "باگ یادی" بکار رفته است.
آبان
هشتمین ماه سال بنام آب خوانده شده است.
این عنصر بهمراه آتش . هوا و خاک در نزد ایرانیان قدیم مقدس بوده و آلودن آن گناه شمرده میشد. این ماه درواقع موعد ریزش بارانهای پاییزی در فلات ایران است.
آذر
بمعنی آتش یکی دیگر از عناصر مقدس نزد ایرانیان باستان بوده است. دراین ماه یکی از اعیاد باستانی ایران یعنی "جشن سده" برگزار میشده ک زمان برگزاری آن صد روز مانده ب عید نوروز بوده است.
دی
ایرانیان باستان دهمین ماه خود را بنام ایزد خود نامیدند.
دی در اوستا بصورت "دتهوش" یا "دذومه" آمده ک بمعنی دادار یا آفریننده است و و همیشه بعنوان صفتی برای اورمزد استفاده میشده است.
ازآنجایی ک دی ماه شروع فصل زمستان است برخی فرهنگنویسان دی را بمعنی زمستان دانسته اند درحالیکه کلمه ی دی یمعنی زمستان با واژه ی " زین " ک بمعنی زمستان است یکی است.
بهمن (وهومنه)
نام این ماه نیز از نام یکی دیگر از امشاسپندان گرفته شده است و بمعنی منش نیک است.
چون در نظر ایرانیان باستان این امشاسپند مقرب درگاه اورمزد بوده است نام او در کنار "دی" ک صفت ایزدی است آمده است.
اسفند (سپنته ارمتی)
اسفند یا سپندارمزد دوازدهمین ماه سال و پنجمین ماه سال و پنجمین امشاسپند از نظر ایرانیان قدیم است.
این امشاسپند را در قدیم حافظ زمین میدانسته اند.
نظرات شما عزیزان:
پاسخ: لطف داری حمیدرضا خان
:: موضوعات مرتبط: از هر دری سخنی، ،
